Johan ging altijd door
Marij Emons, echtgenote van Johan en Juul Emons, dochter en werkzaam voor Driestroom als consulent bij Driestroom in contact: "We leerden elkaar kennen in 1980’, vertelt Marij Emons-Jans. ‘Ik werkte bij Maria Roepaan op een van de paviljoenen en Johan werkte daar als subhoofd. Met onze moeilijkste cliënt had hij meteen een klik. Door zijn manier van ‘out of the box’-denken kreeg hij haar binnen de kortste keren weer op de rails. In die tijd was Maria Roepaan nog een grote multidisciplinaire instelling, met slaapzalen met 12 bedden. Je kunt het je bijna niet meer voorstellen."
Een zwak voor de kwetsbare
‘Johan had visie op het werk’, vervolgt Marij. ‘Hij was enthousiast en had een zwak voor de meest kwetsbaren. Zodra hij het idee had dat iets beter of anders kon, kwam hij in actie. Eén van die onderwerpen was kleinschaligheid. Hij wilde meer privacy voor de cliënten en hij deed er alles aan om dat te realiseren. Hij zag ook de kwaliteiten van mensen. ‘Jij kunt dit’, zei hij dan. Maar hij was ook eerlijk als hij iets niet zag zitten, of als iets niet bij je paste.’
De vonk sloeg over
‘We hebben eerst zo’n vijf jaar samengewerkt voordat de vonk oversloeg. Nadat we een relatie kregen zijn we allebei gaan zoeken naar een andere werkplek. Ik vond die bij een andere vestiging van Maria Roepaan in Gennep en Johan stapte in 1990 over naar Stijntje Buys in Nijmegen.’
Op zoek naar het echte
‘Ook daar pakte hij het op zijn eigen manier aan’, vertelt dochter Juul. ‘Hij deed alles vanuit zijn gevoel. Hij nam een dame uit Denemarken aan die wel goed was opgeleid, maar geen Nederlands sprak. ‘Dat maakt niets uit’, was zijn overtuiging, ‘het gaat om lichaamstaal en mimiek, taal is ondergeschikt’. Ik heb een zomer met mijn vader rondgereden, nadat hij een netvliesoperatie had ondergaan. We hebben samen heel wat Driestroomhuizen-in-wording bezocht. Hij zocht altijd naar de diepe motivatie van een nieuw gezinshuispaar. ‘Ze hebben allemaal een doelgroep waar hun speciale belangstelling ligt’, zei hij dan.’
Vertrouwen op intuïtie
Marij: ‘Eén van Johans uitspraken was ook: ‘hou het maar klein, we verzorgen mensen; hoe ingewikkeld kan dat zijn?’ ‘In de samenleving is de neiging om alles dicht te timmeren’, vult Juul aan. ‘We omgeven alles met regels, want dat voelt veilig. Maar dat geeft natuurlijk geen garanties.’ ‘Johan vertrouwde op zijn intuïtie’, aldus Marij. ‘Hij kwam ook niet binnen als ‘directeur’. Hij was supernieuwsgierig, wilde alles weten.’
Ondernemersgeest
‘Zijn ondernemende kant kwam naar boven met het opzetten van kinderwoonvorm De Daniël. Daar heeft hij zo van genoten’, vervolgt Marij. ‘De familie Emons heeft ook ondernemersgeest. Johans vader heeft een transportbedrijf opgericht, maar kwam in 1951 door een ongeluk om het leven, net voordat Johan geboren werd. Een neef heeft het bedrijf uiteindelijk voortgezet en het bestaat nog altijd.’
Motor
Juul denkt wel eens dat Johans passie voor de kwetsbaren misschien te maken heeft gehad met zijn jeugd: ‘Hij heeft zijn vader nooit gekend en hij had een moeizame relatie met zijn stiefvader. Zijn moeder was heel vooruitstrevend, die kant heeft Johan vast van haar. Voor ons was Johan de motor. Hij wilde altijd het beste uit je halen. Voor ons als kinderen was dat wel eens heftig. Dan dacht ik: ‘kan het ook even wat minder?’ Maar Johan ging altijd door. Ook met de Driestroomhuizen. Elk kwartaal op bezoek. Contact houden, gezelligheid opzoeken.’
100 procent gemotiveerd
Marij: ‘Het was zijn kindje, helemaal verbonden met wie hij was, dat kun je maar moeilijk overdragen. Maar het werd steeds groter. Johan wilde de mensen met hun droom helpen, hun de kans geven. Bijzonder was ook dat hij het niet overnam; hij liet het initiatief volledig bij de ondernemers, want alleen als je 100 procent gemotiveerd bent kun je dit aan, was zijn stellige overtuiging.’
Trots
Marij vervolgt: ‘Johan was een heel intensieve man, we konden uren samen praten. Hij was in staat om in korte tijd heel veel te doen en zocht daarbij zijn eigen weg. Hij hoefde niet met iedereen vrienden te worden, dat maakte hem niets uit. Johan bedacht steeds nieuwe plannen en vond de mensen die hij daarbij nodig had. Soms vond ik dat spannend, maar ik ging altijd met hem mee. Johan was zo trots dat alles wat hij had bedacht zo goed had uitgepakt. Hij had het allemaal in zijn hoofd zitten en moest ineens alles overdragen toen hij ziek bleek te zijn. Dat loslaten was voor Johan een bijna onmogelijke opgave.’
Kracht van ons gezin
‘Toen eenmaal duidelijk werd dat hij zou komen te overlijden hebben we samen met onze kinderen alles geregeld. We hebben het met de kracht van ons gezin weten te doorstaan, maar het is nog altijd moeilijk. Tot op de dag van vandaag.’
